مرد شهرزده

دلنوشته ها

مرد شهرزده

دلنوشته ها

ماه نیسان

 

سلام. 

 

عید گذشت وبه ماه نیسان رسیدیم اردیبهشت ماه بارانهای غیرمنتظره است  

 

گاهی شعر باز باران با ترانه .....را زمزمه میکنیم . 

 

وگاه چشم به آسمان کویر میدوزیم به امید قطره بارانی   

 

   

  تو ماند ی وشور امیدی که  نیست          و  سرسبزی حجم بیدی که نیست    

بهار آمد وغنچه نشکفته ماند               در آغازایام عیدی که نیست  

 

 منم باسیاهی شبهای وهم                به امید صبح سپیدی که نیست  

                 

 

 

 

 

از این غزل چیز دیگه ای یادم نمی آد. 

  همین

بوی عید

 اه اه ای لحظه های پر ملال                       چند ساعت مانده تا تحویل سال  

کی بهار از شهر ما رد میشود                      کوچه کی پر رفت و امد میشود   

 

این یه برش از مثنوی بهاریه . 

دلم برا هفت سین مادر بزرگ تنگ شده .سنجد سبزه وسکه های  که دور از چشمهاش   آب می رفتن . 

توی همین چند روز سر آستین ها و یقه ها تمیز بود. 

بازی بود لبخند بود پلو بود روبوسی بود و......................عشق بود 

عیدتون مبارک  

 

 

مادر

مادر  

 

 .............. 

.................................

 

 

نوازش میکند چون روزهای کودکی دستان گرمش گونه هایم را  

 

عزیزم صبح شد برخیز 

 

وبر می خیزم از خوابی که سنگین  است  

  

نمازش را اذان صبح میخواند  

 

واز سرچشمه آب آورده صبح زود 

 

اجاق زیر کتری را می افروزد  

پنیر وچای شیرین  

 

ولبخند و تبسم های شیرین تر 

 

                       ...............دوباره خواب گولم زد  

                                           

                                                 نمازم افتابی شد  

                                                                                مرا بیدار کن   مادر. 

 

کجا مادر  

کجامادر  

                   بمان تازوزه سرما فرو کش کرد خواهی رفت  

       

                   اما نه   

                    تو گویی رفت  

                    دو سطل آب در دستش  

                     وتشت رخت روی سر  

                      زپشت پنجره بر گشت لبخندی زد و رد شد 

                      روی برف حیاط خانه رد گالشش جا ماند  

                      تو گویی یک نفر می گفت  

                       دوباره باز میگردد 

                       ولی قندیلهای یخ مرا تحقیر می کردند 

                     و من باچشم هایی خیس  

                    به کرسی باز میگشتم  

                                    ولی چشم انتظار مادرم بودم   

 ................................... 

...............:

سلام . 

 

این غزل را بمناسبت این روزهای برفی بخوانید. 

 

 

                                       دختر روستایی

 

ای صمیمیت بی نهایت                     باز پیچیده در من صدایت  

 

من تورا من تورا میشناسم                با همان خنده دیرپایت  

 

وصله های لباس تو حاکیست              از دل ساده وبی ریایت  

 

درد دلهای تو آتشینند                          گر چه یخ بسته در کفش پایت  

  

آسمان برفی ومدرسه دور                 مانده ای باز از درسهایت

 

میدویدی و در برف جا ماند                     لنگه گالش تابه تایت   

 

                        نصف اندوه تو سهم من باد  

                          

                        بلکه شعری بگویم برایت

 

   

سلام باور کنید درگیرامتحانات پ ایان ترم هستم واقعا هم نمیدانم آقایان دکتر شمیسا ودادبه چه اشی برایمان پخته اند    

 

چندروزی که از امتحان فارغ شدم با یک غزل خدمتتان میرسم.   

اتفاق این چند روزه برف بود که  با همه سپیدی اش نتوانست سیاهی ها را از بین ببرد .  

برف کار خودس را میکند .  

 

طبیعت هم همینطور .آدمها یا اشرف مخلوقات از همه عقب افتاده است .تا بعد